هدف یابی

خلاصه :

هدف یابی

از آنجایی که کودکان از اهداف نادرست خود آگاه نیستند،هدف یابی راهی است برای کمک به آنها تا از باورهای نادرست خود آگاه شوند.

چون رفتار دوستانه و بی طرفانه خیلی خیلی مهم است،هدف یابی نباید در زمان دیگری ،با والدینی که نمی توانندبیطرف بمانند انجام شود.وقتی در حال یادگیری این روش هستید،بهترین راه اینست که به تنهایی یا زمانی که هر دو آرام هستید با کودک صحبت کنید.

نخست از کودک بپرسید آیا می داند چرا رفتار خاصی را از خود بروز می دهد.حتما باید نام رفتار را به صورت مشخص بگویید.مثلا به این شیوه(فرهاد ،می دانی چرا وقتی قراراست سر جایت بنشینی،به این طرف و آن طرف می روی؟)

کودکان معمولا جواب می دهند:نمی دانم ،حق دارند.آنها از دلیل رفتار خود آگاه نیستند

هدف یابی به آنها کمک می کند بفهمندچه اتفاقی دارد می افتدحتی اگر دلایلی راهم بیاورندآن دلایل واقعی نیستند.

اگر نظری دادند شما بگویید:من نظر دیگری دارم ،از نظر تو اشکالی ندارد حدس بزنم؟

تو می توانی به من بگویی که حدسم درست است یا غلط.

اگر گفتند نمی دانم،مانند پرسش قبلی،بپرسید آیا می توانید حدس بزنید اگر برخوردتان دوستانه و عادلانه باشد کودک کنجکاومی شود که ببیند حدس شما چیست .سپس شروع کنیدبه پرسیدن سوال هایی با این کلمه (نکند که )و منتظرشوید کودک به هرسوال جواب دهد.

*نکند که علت این طرف وآن طرف رفتن تو در کلاس جلب توجه من و مشغول کردن من به خودت باشد؟(جلب توجه بی جا)

*نکند که علت این طرف و آن طرف رفتن تو در کلاس این باشد که به من نشان دهی هر کاری دلت بخواهد می توانی بکنی.(قدرت طلبی)

*نکند که علت این طرف و آن طرف رفتن تو در کلاس این باشد که تو احساس آزردگی می کنی و می خواهی سر من یا کس دیگری تلافی کنی؟(انتقام جویی)

*نکند که علت این طرف و آن طرف رفتن تو در کلاس این باشد که فکر می کنی وقتی موفق نمی شوی ،چرا باید تلاش کنی؟(تظاهر به بی کفایتی)